Warunkowa obecność nie oznacza bycia lub niebycia – to stan zawieszenia pomiędzy aktywnością a potencjalnością. Element znaczeniowy nie funkcjonuje jako stała jednostka treści, lecz jako funkcja aktywowana przez określone parametry kontekstowe. Modulacja stanu znaczeniowego zachodzi w zależności od obecnych struktur odbiorczych, które determinują możliwość zaistnienia znaczenia. Znaczenie nie jest przypisane – jest dostępne. System nie wymusza obecności – udostępnia jej potencjał. To podejście redefiniuje klasyczne pojęcie przekazu: nie chodzi o to, co zostało powiedziane, ale co może zostać rozpoznane w danym zestawie warunków. W rezultacie warunkowa obecność przekształca relację między nadawcą a odbiorcą w dynamiczne pole negocjacji, w którym każda jednostka znaczeniowa może zaniknąć lub ulec aktywacji. Istnienie znaczenia nie zależy od jego trwałości, lecz od zdolności do pojawienia się w odpowiednim momencie jako użyteczny komponent systemu.
Modulacja stanu znaczeniowego zakłada niestabilność jako warunek operacyjny. Znaczenia nie trwają – one fluktuują w obrębie pola poznawczego, aktywując się tylko w określonych konfiguracjach. Warunkowa obecność nie jest anomalią – to forma bycia, która nie potrzebuje ciągłości ani deklaratywności. System, w którym znaczenia są modulowane, nie bazuje na pamięci, ale na chwilowej użyteczności. To, co nieaktywne, nie znika – pozostaje w tle jako element oczekujący na spełnienie warunku. Znaczeniowość staje się funkcją lokalnych napięć semantycznych, które w sposób nieciągły aktywują kolejne komponenty. Proces ten nie generuje hierarchii, lecz dynamiczną mapę, w której obecność jest rezultatem przecięcia trajektorii kontekstu i potrzeby. Każde znaczenie funkcjonuje jako punkt potencjalny, którego status zmienia się zależnie od chwilowej konfiguracji pola odbioru. To nie treść jest pierwotna – pierwotna jest możliwość jej czasowego zaistnienia.
W strukturach opartych na warunkowej obecności znaczenie nie ma statusu trwałego. Jego pojawienie się zależy od wektora interpretacyjnego, który aktywuje określoną sekwencję odbiorczą. Modulacja stanu nie zachodzi automatycznie – wymaga dostrojenia pomiędzy impulsem poznawczym a formatem, w jakim znaczenie może zostać rozpoznane. System taki nie nagradza powtarzalności, lecz premiuje elastyczność. To, co nieobecne teraz, może być aktywne w następnym cyklu – zależnie od reorganizacji warunków semantycznych. Warunkowość nie osłabia obecności – wzmacnia ją przez wprowadzenie selektywności. Znaczenie nie konkuruje z innymi – konkuruje z własnym potencjałem. W ten sposób system tworzy środowisko adaptacyjne, w którym każda jednostka semantyczna może być użyta wielokrotnie, w różnych stanach i układach. To niezmienność struktury jest tu zagrożeniem – niezdolność do zmiany stanu staje się formą semantycznego wygaśnięcia.
W modelach operujących na modulowanej obecności zniesiona zostaje klasyczna opozycja obecne/nieobecne. Znaczenie może istnieć w stanie uśpionym, zawieszonym lub odroczonym, bez utraty swojej funkcji. Warunkowa obecność pozwala na istnienie znaku, który jeszcze się nie zamanifestował, ale już wpływa na układ interpretacyjny. Proces ten nie zachodzi na poziomie treści, lecz na poziomie dostępności – znaczenie staje się ruchem, nie stanem. Taka konfiguracja prowadzi do powstania systemu, w którym zrozumienie jest przesunięte w czasie, a interpretacja działa w trybie rekonfiguracji. To, co nieaktywne, nie jest neutralne – to potencjalne centrum przyszłego odczytu. System nie traci informacji – jedynie jej nie używa. W tym ujęciu warunkowość staje się formą kontroli nad nadmiarem: tylko to, co potrzebne, ulega aktywacji. Wszystko inne pozostaje w tle – gotowe, ale nieobecne. Znaczenie zostaje zdecentralizowane i rozłożone w wielu możliwych stanach.
Modulacja znaczeń w warunkowej obecności pozwala zrezygnować z liniowości w przetwarzaniu treści. Nie ma już potrzeby ustalania kolejności – znaczenia pojawiają się w momencie spełnienia swoich warunków aktywacji. W takim systemie interpretacyjnym mapa nie odzwierciedla terenu – ona go generuje. Każdy odbiorca może aktywować inne fragmenty, zależnie od własnego stanu poznawczego. Znaczenie staje się więc zjawiskiem lokalnym, występującym tylko w określonym miejscu i czasie. Modulacja nie służy zmianie treści, ale zmianie możliwości jej wystąpienia. To oznacza, że system funkcjonuje nie na zasadzie obecności danych, lecz dostępności ich uruchomienia. Taki układ zwiększa odporność na przeciążenie – nie wszystkie informacje muszą być przetwarzane jednocześnie. System nie traci funkcjonalności przez brak aktywacji – przeciwnie, zyskuje zdolność do adaptacji bez potrzeby rekonstrukcji całości. Każdy komponent może być obecny, ale tylko warunkowo.
Warunkowa obecność to także redefinicja roli odbiorcy. Nie jest on już pasywnym dekoderem, ale aktywnym operatorem znaczeń, który współdecyduje o ich aktualizacji. Modulacja stanu znaczeniowego zależy nie tylko od struktury systemu, ale również od konfiguracji poznawczej jednostki interpretującej. Znaczenie nie jest więc obiektem – jest relacją. Pojawia się tam, gdzie możliwa jest jego rozpoznawalność. W tym modelu każdy akt odbioru jest też aktem współtworzenia – interpretacja staje się formą aktywnego formatowania pola semantycznego. Znaczenie, które nie zostaje rozpoznane, nie znika – pozostaje jako komponent uśpiony, gotowy do aktywacji przy zmianie warunków. To zmienia charakter komunikacji: nie chodzi o przekaz, lecz o potencjał interakcji. System nie jest zamkniętym repozytorium znaczeń, ale dynamiczną siecią warunkowych obecności, które aktywują się w odpowiedzi na lokalne impulsy poznawcze. To nie struktura, ale ruch nadaje kształt znaczeniu.