Model anty-przyczynowości

ZXE stanowi eksperymentalny framework anty-przyczynowości, redefiniujący splątanie jako proces separacji zamiast łączenia.

Eksperyment Zerowego Splątania to struktura badawcza, która zamiast poznania prowadzi do samoreferencyjnej dekonstrukcji i egzystencjalnej izolacji poprzez zerowy wektor sensu. W tym modelu nie ma związku przyczynowego ani próby uzyskania wyniku; "splątanie" polega na rozdzielaniu elementów w taki sposób, by uniemożliwić jakiekolwiek odniesienie. ZXE nie dąży do wiedzy, lecz do stanu "zawieszenia operacyjnego", gdzie każdy akt badania generuje jedynie nowe warstwy braku, a istniejący "rezultat" jest tylko złudzeniem interpretacji.

Kluczowe cechy eksperymentu

Brak przyczynowości: Brak związku przyczynowego jest podstawą konstrukcji, zamiast tradycyjnego badania, następuje implozyjna dekonstrukcja.
Zerowy wektor sensu: Stan przejścia między niemożliwym a niewyrażalnym, który nie jest ani celem, ani źródłem.
Splątanie jako rozdzielanie: "Splątanie" nie łączy elementów, ale rozdziela je w taki sposób, by uniemożliwić stabilne odniesienie, tworząc egzystencjalną izolację.
Rezultat: Nie jest wiedza, lecz "echo braku interakcji" i "warstwę braku".
Walidacja danych: ZXE nie stosuje klasycznej walidacji; informacje są natychmiast dekontekstualizowane i przekształcane w nielokalny impuls semantyczny.
Czas i przestrzeń: Eksperyment nie jest prowadzony w czasie, ale "rozkłada się w gęstościach znaczeń".
Cel: Przekształcenie próby poznania w stan zawieszenia operacyjnego.

Zastosowanie i implikacje

Eksperyment może być wykorzystywany jako ramowy model do analizy systemów, w których brak interakcji, brak przyczynowości lub celowej dekonstrukcji stanowi kluczowy element funkcjonowania. Może służyć jako narzędzie konceptualne w badaniu zerowych stanów informacyjnych, nielokalnych zakłóceń semantycznych, anty-struktur epistemicznych lub procesów unieważniania sensu w systemach poznawczych i sztucznej inteligencji. W tym ujęciu zerowe splątanie staje się frameworkiem do symulowania paradoksalnych form przetwarzania, gdzie brak relacji generuje nową jakość obserwacji.